Een vertraagde poging in oneindigheid
Met één druk op de knop volg je de hele wereld en het lijkt alsof alles mogelijk is. Toch kampen de jongere generaties met veel burnouts en psychische klachten. ‘Tragikomisch’, vindt kunstenaar Janine van Veen. In haar werk, die bestaat uit video’s en performancekunst, laat ze frustraties, piekeren, het falen en kwetsbaarheden zien, als tegenhanger van een wereld waarin er een constante druk is om te. We hebben allemaal ‘geen tijd’, niets is ooit ‘goed genoeg’ en het kan altijd sneller, groter en beter. Geen wonder dat we de behoefte voelen om er eens aan te ontsnappen, aldus Van Veen.

 

Pippi Langkous
Nog vaker zie je in haar artistieke werk: het willen ontsnappen uit het proces. In haar poëtische (video)installaties, die net als bewegende schilderijen of levende sculpturen zijn, nodigt ze je uit om een moment stil te staan, te onthaasten, ruimte te scheppen, je terug te trekken of simpelweg te ontspannen. Het zal je niet verrassen dat de kunstenaar voor een onderzoeksproject afreisde naar Zweden, waar ze op zoek ging naar Pippi Langkous: hét symbool voor onbevangen nieuwsgierigheid.

 

Ratrace
Dat kinderlijke plezier, waarbij iedere nieuwe kamer een onontdekte wereld is, is ook precies de reden waarom Van Veen een kunstwerk creëerde voor Doloris. Met haar video-installatie, waarin een rode jurk een hoofdrol speelt, roept ze het gevoel van een ‘rat race’ op. “Een opgejaagd gevoel, het eindeloos en hopeloos vastzitten in je gedachten, een soort zinloze interne strijd – dat wilde ik op een fysieke manier weergeven.” Het was nog best uitdagend om de installatie te maken, vertelt Van Veen. “Alle elementen – zoals weersomstandigheden, fysieke inspanning en technische kwesties – moeten precies goed samenkomen, dán ontstaat het beeld waar ik naar zoek. Uiteindelijk hoop ik met een minimaal beeld, veel te kunnen zeggen.”

 

CUTTING THE RIBBON, performance, 1.5 uur, opening Minerva Praedinius, Groningen, 2012

 

 

 

OVER DENKEN, videodrieluik, 120 fps fhd, kunstmanifestatie CareFull, Muntgebouw Utrecht, 2022

 

 

 

JUST BREATHE, video, 120 fps fhd, 2023

 

 

Picture 1. © Lize Kraan

Futuristisch universum
Een uitvinder, performancekunstenaar, klankmagiër, filosoof, quantumfysicus, verworpen der aarde: Vincent Schoutsen is het allemaal. Hij wordt geïnspireerd door klank, de cybercultuur en ‘andere werelden’ – en al deze elementen komen dan ook samen in zijn kunstwerken. Door het bewust laten samensmelten van meerdere zintuiglijke indrukken, hoopt hij zijn magische futuristische universum met de toeschouwer te kunnen delen.

 

Magie van geluid
Schoutsen is lid van Het Uitvindersgilde: een collectief van zes duurzame en ‘out of the box’-denkende ondernemers. Hierbij zoeken ze de grenzen op van disciplines en combineren kunst met techniek, technologie met ambacht en creativiteit met constructie. Als onderdeel van het collectief, maar ook als autonoom kunstenaar, is Schoutsen gefascineerd door klank. Geluid speelt een centrale rol in zijn kunst. Zo maakte hij in het verleden een muzikale knikkerbaan, waarbij de knikkerbaan het instrument was en de knikkers de muziek aansloegen.

 

Levende kamer
De liefde voor klank gaat zo diep dat Schoutsen er zijn master in behaalde: hij is afgestudeerd natuurkundige. Maar dat was hem te theoretisch: liever wilde hij met zijn handen iets doen, iets tastbaars op de wereld zetten. Een match made in heaven met Doloris, dus. “Ik vind het heel gaaf om werelden te bouwen”, vertelt Schoutsen als reden om mee te doen aan Doloris. Voor de Art Maze maakte hij een kamer die eruitziet als een cybergrot, maar reageert op de aanwezigheid van de bezoeker. “Het maken van een immersieve wereld die reageert op de bezoeker, is voor mij een bijzondere manier om de causale oorsprong van klank te insinueren. De kamer reageert op je, het leeft.”

Surrealistische twist
De hyperrealistische beeldhouwwerken van Margriet van Breevoort (rechts op de foto) trekken onmiddellijk je aandacht. Van een zeer realistisch wezen met het hoofd van een zeeolifant tot een op een varken lijkende futuristische diersoort: de sculpturen zijn figuratief en tot in detail uitgewerkt, maar altijd met een surrealistische twist. Van Breevoort speelt steeds met de verbeeldingskracht van het publiek: wat kan er wel, wat kan er niet? Wat is ‘natuurlijk’ en wat door de mens gemaakt?

 

Natuur vs. mens
In haar werk onderzoekt Van Breevoort dan ook graag de tegenstellingen tussen mens en natuur, het organische en het technologische. Ze is gefascineerd door het Antropocene tijdperk, het tijdperk waarin de natuur ondergeschikt is geraakt en zich moet aanpassen aan de mens. Kunnen we nog wel spreken van de ‘natuur’, als alles wat we beschouwen als de natuur gemaakt is voor en door de mens? Met haar kunstwerken probeert Van Breevoort een antwoord te geven op de vragen die zij zichzelf stelt over de toekomst, waarbij ze ook de science fiction niet schuwt.

 

Lief en griezelig
“Normaal bestaat mijn werk uit losstaande sculpturen, maar ik was al langer op zoek naar een manier om een meer immersieve ervaring te creëren.” Het was voor Margriet nog best spannend om werk te creëren dat aangeraakt mag worden, vertelt ze tot slot. “Normaal gesproken is mijn werk heel kwetsbaar en wordt het van een afstandje bekeken. Dus dat was een mooie uitdaging.”

 

Margriet’s werk bevat een bijzondere combinatie van aantrekking en afstoting. Voor Doloris maakte ze samen met Pascale Pieksma (links op de foto) een dystopische wereld die ontstaan is uit het afval dat onze maatschappij heeft achtergelaten en waarop nieuw leven ontspruit.

 

Growth, 2023

 

 

 

Homunculus loxodontus, 2016

 

 

 

Pangoled in its natural habitat, 2020

 

 

Picture 1 © Lize Kraan
Picture 3 © Alexander Dhiet

Lijnen en letters
Gek op letters, dat is High on Type. Dit collectief, bestaande uit (grafisch) ontwerpers, kunstenaars en kalligrafen Vincent de Boer, Ivo Brouwer, Hans Schuttenbeld en Guido de Boer, is gefascineerd door lettervormen. Als individuele kunstenaars zijn ze op zoek naar hun eigen visuele taal, die nog eens versterkt wordt door hun samenwerking. Als collectief experimenteren ze met nieuwe vormen van expressie door middel van lijnen, letters, vormen én de witte ruimte die ongevuld blijft.

 

Sporen
Kun je eigenlijk een verhaal vertellen met één letter? Een wereld schetsen met één lijn? Betekenis creëren met de beweging van jouw hand? En wat zeggen de sporen die je achterlaat nádat je iets hebt geschreven? Deze vragen staan centraal in het werk van High on Type. Hun onderzoek resulteert in onder andere unieke handgemaakte lettertypes, abstracte kalligrafieën en andere typografische experimenten. Op deze wijze hoopt het collectief de grenzen van typografie op te rekken.

 

Door een verhaal lopen
Door het organiseren van workshops, events en tentoonstellingen over heel de wereld, wil High on Type zoveel mogelijk mensen inspireren en enthousiasmeren voor de wondere wereld van letters. Het collectief greep dan ook met beide handen de kans om een prikkelend kunstwerk te maken voor Doloris. Hiervoor lieten de leden zich leiden door de vraag: hoe zou het zijn om letterlijk door een verhaal heen te kunnen lopen? Het belooft een totale onderdompeling voor de bezoeker te worden en de oplettende kijker wordt beloond, vertelt Vincent de Boer. Wat dat precies inhoudt? “Geen afleiding, geen telefoon, de diepte in.”

 

 

 

 

 

 

 

 

Picture 1  © Lize Kraan

Synchroonzwemmen
Het menselijk lichaam neemt een centrale plek in het werk van Maureen Jonker in. Steeds onderzoekt ze hoe hoe je het lichaam kunt ‘arrangeren’ in verschillende ruimtes en situaties. Deze interesse is ontstaan vanuit een sport die zij een aantal jaar heeft beoefend: het synchroonzwemmen. Hoewel je geen concrete verwijzingen naar deze sport vindt in haar werk, herken je in haar kunstwerken wel steeds haar drang om choreografieën te schrijven.

 

Uithoudingsvermogen
In haar werk plaatst Jonker het menselijk lichaam binnenin zelfgemaakt ruimtes, die zij scenario’s noemt. Deze scenario’s kunnen materieel zijn en bijvoorbeeld gemaakt van materialen als stucloper, (golf)karton, hout en pvc. Maar ze kunnen ook immaterieel zijn en gevormd worden door de kadering van choreografie. Bij dit laatste spelen de verhoudingen van het menselijk lichaam en het uithoudingsvermogen een belangrijke rol. Hierbij speelt Jonker met de vraag: vormt het menselijk lichaam zich naar de ruimte of wordt de ruimte juist door het menselijk lichaam vormgegeven?

 

Zwembad
Momenteel is Jonker erg geïnteresseerd in het gebied tussen ‘beweging en organisatie’. “Ik stel vraag me daarbij af: hoe beweeg je mensen in een bepaalde richting? Hoe wordt non-verbaal gecommuniceerd hoe je je in de openbare ruimte moet gedragen of bewegen? Hoe visualiseer en vertaal je een beweging zodat iedereen het begrijpt?” vertelt Jonker. Voor Doloris maakte Jonker een leeg, niet-bestaand zwembad. “Deze bestaat uit een combinatie tussen al bestaande en handgemaakte onderdelen. Hierbij kan er enkel op bepaalde manieren door de ruimte bewogen worden.” Het levert vast boeiende houdingen op…

 

Compositions of Transformations, 2022

 

 

 

The Movement Library, 2024

 

 

 

What if There isn’t Water to Perform, 2022

 

Picture 1  © Lize Kraan
Picture 2 © Maureen Jonker
Picture 3 © Maureen Jonker
Picture 4 © Maureen Jonker

Magische ervaringen
De werkelijkheid laten vervagen met een magische wereld: het duo Thomas Lievestro en Camilla van Wirdum is er gek op. Lievestro werkt o.a. als creatief ondernemer en experience designer; zijn partner in crime Van Wirdum zet zich in voor wetenschap met een impact.

 

Ze creëren immersieve ervaringen waarin de echte wereld mengt met hun fantasie. Hierin wordt nieuwsgierigheid en de drang om te ontdekken beloond. Voor hun interactieve ruimte in Doloris speelt het duo met een alledaags object in muren dat leven krijgt. Nieuwsgierige bezoekers kunnen hun muurwezens activeren en magische dingen beleven als ze op ontdekkingstocht gaan. “We hopen dat mensen even kunnen verdwalen en die ervaring ook meenemen als ze dit typische gebruiksvoorwerp daarna in hun dagelijkse leven zien. Sommige details in onze ruimte zullen maar door een aantal mensen ervaren worden, de echte ontdekkers.”

 

Verwondering
Nadat Lievestro in 2015 in de Beurs van Berlage één van de eerste Escape Rooms van Nederland mocht testen, was hij hooked. “Ik stapte volledig uit de werkelijkheid en voor even was ik in een totaal magische wereld.” Sindsdien is hij zelf de experience design wereld ingestapt als maker. “We vinden het heel interessant als de werkelijkheid vervaagt met de magische wereld, en ze bijna onzichtbaar in elkaar overlopen”, vult Van Wirdum aan. Nieuwsgierigheid, magie, verwondering, beweging, spel en op het eerste gezicht onmogelijke dingen zijn de sleutelwoorden in hun ‘belevingskunst’.

 

Samenwerking
Het duo is onderdeel van een netwerk van Experience Designers, waarmee ze geregeld samen zijn om Immersive Experiences te co-creëren, ervaren en bespreken. Voor Lievestro en Van Wirdum is samenwerking dan ook erg belangrijk. In hun kamer zijn dan ook elementen terug te vinden van andere makers, van Doloris en daarbuiten, die je kunt ontdekken als je je nieuwsgierigheid aanzet.

 

The BoulderBox – 3D Twister [2019]

 

 

 

Sherlocked, The Alchemist – Magical Alchemy Ritual Adventure in the Beurs van Berlage Amsterdam. [2023]

 

 

 

De Jurk en het Scheepswrak – award winning Interactive documentary [2023]

 

Picture 1  © Lize Kraan

Poppen en decors
Juliet Campfens is eigenlijk altijd bezig met het maken van kleine wereldjes. Ze maakt miniatuurdecors, poppen en schaalmodellen voor theater, musea en animatiefilms. Soms zijn die ‘wereldjes’ overigens niet zo klein: regelmatig wordt ze als kunstenaar betrokken bij het maken van grote stadsmaquettes en stadspanorama’s. Met een cameralens lukt het haar om de miniaturen nog overtuigender te maken en ze tot leven te laten komen. Naast het maken van poppen en decors (voor bijvoorbeeld opera’s), is Campfens ook stopmotionanimator. Haar animatiewerk is vertoond en bekroond op festivals wereldwijd.

Mysterieuze interieurs
Campfens wordt geïnspireerd door de sfeer van landschappen en bebouwde omgevingen. “De nauwe steegjes in de binnenstad van Utrecht bijvoorbeeld”, vertelt ze. “Als daar de zon schuin invalt is het eigenlijk al een filmset, daar hoef je niets meer aan te doen.” Ook van bossen met kronkelige bomen, afbrokkelende vieze nieuwbouw, braakliggende terreinen, overweldigend grote industriële machines krijgt Campfens “meteen zin om erop voort te borduren in het klein.” In haar werk speelt mysterie een grote rol: geheime deurtjes, laatjes, doorkijkjes… “Ik hou ervan als er meer aan de hand is dan je op het eerste gezicht ziet.”

Suggestief
Toen ze het labyrint Peristal Singum in Berlijn bezocht, werd Campfens volledig weggeblazen. Ze vond het een geweldige ervaring en ze vindt het nu dan ook erg bijzonder om zélf mee te bouwen aan een doolhof. Voor Doloris creëerde ze een miniatuurwereld. “Ik houd het graag mysterieus, dus ik wil er niet te veel over vertellen.” Toch zal ook deze miniatuurwereld, net als Campfens andere werk, gekenmerkt worden door details, overdaad, sfeer en af en toe een grapje erin. “Ook werk ik het liefste met materiaal dat ik al heb liggen, zoals oud hout. Ik vind het mooi als alles een beetje suggestief blijft en je fantasie wordt aangesproken, maar ik vind het ook leuk als je soms nog een beetje ziet waar iets van gemaakt is.”

 

Illustratie

 

 

 

Miniatuurgebouw

 

 

 

Miniatuurgebouw

 

Picture 1 © Lize Kraan
Picture 2 © Juliet Campfens
Picture 3 © Frances Rompas
Picture 4 © Juliet Campfens

Gijs Frieling en Job Wouters van FreelingWaters werken met zelfgemaakte verf van pigmenten en caseïne (een eiwit dat in melk voorkomt). Dit levert prachtige heldere, uitgesproken kleuren op. Ondanks dat je in elke hoek van hun muurschilderijen wel iets nieuws tegenkomt, roepen ze ook een bepaalde rust op. Voor het kunstwerk voor Doloris legde ze samen de nadruk op het ervarings-aspect van hun kunst: als bezoeker kun je je helemaal onderdompelen in de specifieke sfeer van schilderingen van FreelingWaters. Of zoals Gijs het zelf zegt: “Ik wil dat mensen zich welkom voelen en alles rustig kunnen bekijken, tegelijkertijd wil ik een gevoel van onuitputtelijkheid oproepen.”

Jonas Wijtenburg maakt sculpturen en installaties die steeds meer gaan over manieren van samenwerken en organiseren. Hij is gefascineerd door het vermogen van de mens om zijn omgeving vorm te geven. Als bouwer schuwt hij grote constructies niet. Zijn installaties en sculpturen zijn veelal massief en ruimte-vullend. Hiervoor gebruikt hij graag materialen als hout, (delen van) objecten en gereedschappen. Achter hun ‘charmante lompheid’, gaat een liefde voor detail en een zeer secure werkwijze schuil. 

 

Stapelsculpturen
Het liefst maakt Wijtenburg modulaire sculpturen, beelden die door hun flexibele karakter een basis vormen voor samenwerkingen met andere kunstenaars. Denk hierbij aan werkstations waarin andere kunstenaars kunnen werken of een sculptuur van keramiek voor een Franse wijnboer. Vaak ‘stapelt’ hij hierbij zijn materialen, die vaak afkomstig zijn van eerdere installaties, wat resulteert in ogenschijnlijk wankele opeenstapelingen. Zijn sculpturen hebben hierdoor wel iets weg van totempalen. Ook refereren ze aan de klassieke oudheid of de vroege middeleeuwen. 

 

Telefoon inleveren
Het concept van Doloris sprak Wijtenburg meteen enorm aan. “Het is geweldig dat we als kunstenaars iets maken wat alleen maar te ervaren is binnen de muren van Doloris en niet via social media, het internet, of andere platformen. Dit zou wat mij betreft vaker mogen, dat je je telefoon bij entree in moet leveren zodat je niet continu bezig bent de wereld te ervaren via je telefoon maar gewoon met je eigen zintuigen.” Voor de art maze creëerde Wijtenburg een spelonk, een tussenruimte waar je doorheen kunt bewegen. Dit deed hij door oude bouwkundige methodes te combineren met vernieuwende 3Dprinttechnieken.

Kunstenaar Inge van Heerde is gefascineerd door patronen in menselijk gedrag en samenlevingen. Sinds ze moeder is geworden is het moederschap ook een belangrijk thema in haar werk. Vrouwelijkheid, vruchtbaarheid en feminiene waarden boeien haar enorm. Ze onderzoekt en geeft vorm aan haar bevindingen door middel van performances en legt deze vast met haar camera. Vervolgens bewerkt ze handmatig en intuïtief haar foto’s door met schuurpapier en kraspennen te werken. Haar werkproces toont het belang van het toevoegen en verwijderen van lagen, net zoals dat wijzelf soms ‘lagen’ (patronen) in onszelf of in de maatschappij moeten veranderen. 

 

Meditatie
Over haar werkproces zegt Van Heerde zelf: “Mijn onderbewuste is ontoegankelijk, maar door meditatie en een intuïtief creatieproces krijg ik meer zicht op wat er zich dieper in mij afspeelt. Het laat mijn diepste waarden en patronen zien. Deze inzichten vind ik magisch. Het mediteren en het daarna maken van beelden zorgt dat ik kan blijven creëren zonder teveel twijfels. Want wat ik maak, dat is. Niet meer en niet minder. De wijze van arceren en lijnen tekenen ervaar ik ook als meditatief. Bij sommige beelden die ik uitwerk zie ik achteraf pas wat het me wilde vertellen. De beelden zijn dan als een dagboek van mijn onderbewuste.” 

 

Onderbewuste
Van Heerde wilde meteen meewerken aan Doloris. “Ik vind het een mooi en interessant concept en ook linkt het aan het onderbewuste waar ik zelf heel erg geïnteresseerd in ben en mee werk.” Het werk dat ze creëerde voor Doloris, laat de bezoeker zijn onderbewuste in en uit zweven. Ze spoort de bezoeker te vertrouwen dat daar iets is te vinden wat je iets waardevols kan vertellen, misschien wel over jezelf. Of wie weet houdt je er een heel andere zienswijze over de dingen aan over dan je gewend bent.

 

Hands and body, 2022

 

 

 

The last raw egg, 2022

 

 

 

Dissolve In Space ,2018, a collaborative project by Krisztina Czika and Inge van Heerde

Krachtige kleurcombinaties typeren de collages van Britt Dorenbosch: ze knallen echt van de muur af. De kunstenares neemt je mee in haar dagelijkse bestaan en jeugd in snapshots uit haar leven. Met name het moederschap, vrouwelijke kracht, vruchtbaarheid en de impact van het krijgen van een kind staan hierin centraal. Mollige peuterhanden die een mandarijn pellen, opengesneden peren die verwijzen naar de bevalling, een blik naar beneden tijdens het kolven: het zijn intieme en persoonlijke momenten uit het moederschap die op liefdevolle wijze worden verbeeld. Vanuit deze zachtheid werpt Dorenbosch een scherpe blik op de vraag of er werkelijk ruimte is voor de moeder in onze samenleving.

 

Stigma
Het was aanvankelijk best ongemakkelijk om werk te maken over het moederschap, geeft Dorenbosch toe. “Er heerst toch nog het stigma van de moeder als sentimentele vrouw. Maar toch was het juist ook dat ongemak dat iets in mij losmaakte: de noodzaak om in mijn werk ook expliciet zichtbaar te zijn als moeder.” Ze laat zich hierdoor inspireren door vrouwelijke kunstenaars zoals Paula Modersöhn Becker en Mary Cassatt. Van de voetjes van haar dochter tot roodgelakte teennagels: Dorenbosch voegt al schilderend en tekenend losse delen toe of ze knipt die juist weg. Het resulteert in zeer gelaagde collages, die niet alleen Dorenbosch’s eigen leven bevragen, maar ook de kijker uitnodigen tot reflectie: wat heb jij meegekregen van huis? En wat geef jij door? 

 

Geheimzinnig
Het moederschap, de natuur, verbinding, geborgenheid en kleur zijn dus sleutelwoorden in het werk van deze kunstenaar, die je ook zult herkennen in haar werk voor Doloris. Dorenbosch besloot mee te werken dankzij de vrijheid van de opdracht, die haar in staat stelde om echt haar eigen draai aan het beeld te geven. De inspiratie, een audioverhaal, inspireerde Dorenbosch om een geheimzinnige, natuurlijke wereld te creëren. “Het was mijn doel om een heel gelaagde belevenis op poten te zetten, die je kunt zien als een geboorte”, aldus de kunstenares.

 

 

 

 

 

 

 

 

Picture 1. © Lize Kraan
Picture 2. © Robin Meyer
Picture 3. © Britt Dorenbosch

De illustraties van Samira Charroud ontstijgen vaak het platte papier. Zo maakt ze gigantische muurschilderingen op gebouwen, of zelfs een ontwerp voor een tapijt. Haar illustraties zijn kleurrijk en ogen als een collage door de vloeiende lijnen en zachte kleurvlakken. De zachte kleuren en mooi in elkaar overlopende lijnen geven haar werk iets poëtisch. Verbinding maken staat bij Charroud centraal. Steeds zoekt ze naar verbinding tussen verschillende materialen of juist de verbinding tussen het werk en de omgeving.

 

Marokkaans landschap
Charroud ziet zichzelf als een verhalenverteller; als kind schreef ze verhaaltjes waar ze illustraties bij bedacht. Ook haar Marokkaanse roots spelen ook een rol in haar werk. Zelf zegt ze hierover: “Ik denk dat ik onbewust het landschap van Marokko veel laat terugkeren. Zowel in de golvende lijnen van de bergen als in de warme kleuren, pastels, blauw, geel. Als kind kwam ik in de vakantie veel in Marokko.” Daarnaast haalt ze haar inspiratie uit poëzie, druktechnieken (zoals zeefdrukken en risoprint), maar ook uit andere kunst- en ontwerpdisciplines.

 

Oneindigheid
Felle kleuren, vloeiende vormen, verbinding, poëzie, metaforen: dit alles komt steeds terug in Charroud’s werk, of het nu een muurschildering is of… een ruimte voor Doloris. Naast dat ze gevraagd is om mee te werken aan de identiteit, Charroud heeft zicht laten inspireren door een bestaande ruimte in de Maze. “Die ruimte voelde oneindig, alsof ik in het heelal was. Ik wilde een gevoel van oneindigheid oproepen, verwondering, een plek zonder tijd. Herkenbaar maar toch ook niet”, aldus Charroud.

De sculpturen en installaties van Cecilia Rebergen zijn zowel krachtig en fysiek, als appellerend aan het intellect. Dat zit zo: voor de sculpturen gebruikt ze graag grote, zware, vouwbare materialen als rubber, canvas of textiel. Deze zijn gedraaid in sierlijke slierten. Op het platte, egale oppervlak schildert Rebergen letters en beeldtekens van schriften over de hele wereld. Haar werk kun je zien als een onderzoek naar hoe je zoiets ongrijpbaars als communicatie kunt vangen in schrift. 

 

Magisch schrift
Gedurende haar onderzoek naar schriften van over de hele wereld, kwam Rebergen in contact met het onvertaalde schrift Linear A. Dat is een van de oudst bekende schriften van Europa en is zo’n 5000 jaar geleden ontstaan. Het is afkomstig uit Kreta. Door het keer op keer na te schilderde, voelde Rebergen er steeds meer mee verbonden. Nog steeds is het schrift niet ontcijfert, maar net dat fascineert de kunstenares zo. “Het is een soort magisch schrift dat tussen pictogram en letter inzit”, vertelt ze. “Ook al kan je het schrift niet lezen, het communiceert toch heel duidelijk met je. Ik vind het erg boeiend om na te denken over wat voor mysteries erachter zitten. In mijn atelier heb ik me soms echt een soort Indiana Jones gevoeld, die eeuwenoude mysteries probeerde te ontrafelen.” 

 

Universele taal
Formele kenmerken, vormvariaties, ritmes en systematiek zijn de leidraden in Rebergen’s kunst. Door de tekens steeds opnieuw na te schilderen, leert ze het schrift alsof het haar eigen is, zonder de betekenis van woorden te kennen. Zo is het net of het schrift een universeel verhaal vertelt. Haar fascinatie met schrift komt ook terug in het werk dat Rebergen maakte voor Doloris. Ze wist meteen dat ze mee wilde werken: “Het is een erg gaaf concept, goed idee dat mensen in het doolhof zelf op ontdekkingstocht gaan.”

 

YIELD, RESIST (voorgrond) en Script of the City (Drawings) (achtergrond)

 

 

 

Lineair A, Dysfunctional Variations

 

 

 

Script of the City

 

Picture 1. © Lize Kraan
Picture 3. © Robin Meyer
Picture 4. © Dirk Verwoerd

De kleurrijke illustraties van Lybrich Wieringa maken je op slag vrolijk. Ze staan vol met speelse poëtische associaties en prikkelen jouw nieuwsgierigheid en verbeelding. Als ze niet tekent, zit ze graag op de fiets; door de stad racet ze naar de studio. Hierbij zet ze haar zintuigen open voor alles wat ze onderweg tegenkomt. Eenmaal aangekomen in de studio, gaat ze aan de slag met deze indrukken. Van leuke bladblazers tot kindjes op de fiets, van vrolijke poncho’s die mensen dragen als het regent tot gezellige picknicks: de stad (Utrecht in het bijzonder, maar eigen kun je er iedere stad in zien) komt tot leven in haar tekeningen.

Scandinavisch
Wieringa vindt haar inspiratie in oude encyclopedieën, herinneringen van kampeertochten en frisse Scandinavische invloeden. Ze brengt het tot uiting in heldere kleuren en frisse texturen. Naast vrij werk, is ze ook druk bezig met werk in opdracht. Banken, omroepen, uitgeverijen, tijdschriften, maatschappelijke stichtingen en gemeentes, in zowel binnen als buitenland, behoren tot haar klanten. En nu dus ook Doloris!

Schaduwspel
Meewerken aan Doloris vindt ze een “toffe ervaring”. “Het is erg leuk om met deze creatieve groep mensen te mogen werken. En het was uniek om zo’n vrije en inspirerende opdracht te krijgen. Ik werd meteen geprikkeld!” Iets maken voor de art maze zag Wieringa als een klein avontuur. Het resulteerde in een illustratie met schaduwspel en schemering, een plek waar nieuwsgierige mensen, de fysieke ruimte en fantasie bijeenkomen en leiden tot een wonderlijke belevenis. Ze hoopt dat de verbeelding van de bezoekers na het ervaren van haar kunstwerk weer even tot leven is gebracht.

Verhalen van de 21e eeuw
Tijmen Snelderwaard is, zoals hij het zelf zegt, ‘opgegroeid op het internet’ en afgestudeerd aan de HKU. Als vormgever, illustrator en beeldend kunstenaar valt hij op door zijn futuristische stijl. “Als maatschappij vertellen we al duizenden jaren verhalen op een visuele manier”, zegt Snelderwaard hier zelf over. “Maar nu media op print langzaam naar de achtergrond verdwijnt om ruimte te maken voor nieuwe media, staan we voor een uitdaging om deze verhalen op een nieuwe manier te vertellen.” Laat het maar aan Snelderwaard over om dát te doen. In zijn multidisciplinaire werkwijze maakt hij gebruik van o.a. 3D, XR en animatietechnieken om de verhalen van de 21e eeuw vorm te geven.

 

Huiden van marsepein
De illustraties van Snelderwaard worden veelal bevolkt door cartoonachtige, volumineuze en kleurrijke mensfiguren. Hun zachte en plooibare huiden lijken wel van klei of marsepein gemaakt; graag werkt Snelderwaard de texturen van de huid extra uit om hier nog meer de nadruk op te leggen. Hoe ‘pop’ en ‘grotesk’ zijn beelden er soms ook uit zien, de kunstenaar vindt zijn inspiratie ‘gewoon’ in het dagelijkse leven. “Het is erg interessant om te zien hoe mensen continu veranderen gedurende hun leven”, zegt Snelderwaard. Maar ook de hedendaagse beeldcultuur en filosofieboeken brengen hem vaak op nieuwe gedachten. Zijn kleurrijke en futuristische beeldtaal zul je ook zeker herkennen in het werk dat hij maakte voor Doloris in zijn thuisstad Utrecht.

Inkt en papier
De in Utrecht wonende kunstenares en illustrator Gemma Pauwels maakt werk voor kranten en tijdschriften, zoals Trouw, Theatermaker Magazine en Traveler. Hierbij experimenteert ze graag met verschillende technieken en materialen. Ook haar stijl is experimenteel te noemen. Hoewel ze bekend staat om haar veelzijdigheid, en ze in het verleden ook regelmatig installatiekunst en ruimtelijke collages maakte, blijven inkt en papier haar favoriete medium. Met deze materialen vormt ze collages waarbij toeval een belangrijke rol speelt, wat resulteert in unieke composities.

 

Natuur vs. mens
Ook al kiest ze nu het liefste voor ‘plat werk’, bouwde Pauwels vroeger, zoals gezegd, ook graag installaties. Dit zag ze als ‘kleine werelden’, die tot stand kwamen met een heleboel verschillende materialen zoals hout en papier. Spelen met kleuren en lijnen en het samenbrengen van de buitenwereld met haar binnenwereld, waren hiervoor leidend – en zijn dit nog steeds. Pauwels laat zich inspireren door een hoop dingen: fragmenten uit haar leven, de delicate balans tussen menselijke structuren en de kracht van de natuur, de stad als eeuwig doorgaand proces van constructie en destructie.

 

Poster
Pauwels wilde meteen ook werk maken voor Doloris toen ze werd gevraagd. “Net als dit museum, schep ik ook graag nieuwe werelden, maar dan met inkt en papier”, legt ze uit. Voor de Meta Maze in Utrecht ontwierp ze een poster, waar ze door middel van de collagetechniek een nieuwe wereld zich laat openbaren. Het werk is ‘een echte Pauwels’: je herkent meteen de frisse kleuren, het spel met kleuren en lijnen, de zoektocht naar een balans tussen chaos en orde en het spanningsveld tussen figuratie en abstractie.